Dziewczyna na miesiąc. Kwiecień, Maj, Czerwiec - Gdzie się podziała tamta Mia? Matka Teresa, dramy i spadek formy.

Przyznam bez bicia, że piszę tę recenzję po dość sporym odstępie czasu od przeczytania. Dlaczego tak zwlekałam? Przykro mi to stwierdzić, ale ta część spadła o stopień, albo nawet dwa, jeśli chodzi o jakość. O ile pierwszym tomem się zachwycałam, tak tutaj spotkał mnie bolesny zawód. Gdzie podziała się ta żywiołowość i pasja?! Autorka zrobiła coś niewybaczalnego: zmieniła Mię z drapieżnej, nienasyconej kobiety w... Matkę Teresę.

Dziewczyna na miesiąc. Kwiecień, maj, czerwiec

Audrey Carlan, 2017 | Romans Erotyczny, Slow Burn

Edipresse Książki 420 stron

Przyznam bez bicia, że piszę tę recenzję po dość sporym odstępie czasu od przeczytania. Dlaczego tak zwlekałam? Przykro mi to stwierdzić, ale ta część spadła o stopień, albo nawet dwa, jeśli chodzi o jakość. O ile pierwszym tomem się zachwycałam, tak tutaj spotkał mnie bolesny zawód. Gdzie podziała się ta żywiołowość i pasja?! Autorka zrobiła coś niewybaczalnego: zmieniła Mię z drapieżnej, nienasyconej kobiety w... Matkę Teresę.

"Prawdziwi mężczyźni mają sekrety, o których ich kobiety nie wiedzą."

Swatka z przypadku

Nawet nie wiem, w którym momencie ten erotyk przerodził się w nudnawą powieść obyczajową. Mia zmieniła się diametralnie. Stała się odpowiedzialna, empatyczna, a czasem wręcz zbyt emocjonalna. Co gorsza, zaczęła wpychać nos w nieswoje sprawy, bawiąc się w swatkę i rzucając tekstami w stylu: "Jesteście dla siebie stworzeni". Serio? Zamiast skupić się na sobie, Mia próbuje naprawiać świat dookoła, co niestety odebrało jej pazur.

"Przyjaciele to rodzina, którą sobie wybrałeś."

Tęsknię za Wesem!

Najbardziej boli brak Wesa. Mia za nim tęskni (choć głupia nie chce się do tego przyznać), a ja razem z nią. W zamian dostaliśmy nowych bohaterów: Masona, Angelo i Warrena. I co z tego? Suma sumarum niewiele wnieśli do życia bohaterki. Ich wątki wydawały się zapychaczami. Dramy były na porządku dziennym, ale brakowało im tej iskry. Domyślam się, że wiecie, na jakiej zasadzie tworzone są kolejne tomy w takich seriach, ale tutaj dynamika siadła całkowicie. Autorka chyba próbowała na siłę pisać sceny, byle tylko dobić do odpowiedniej liczby stron.

"Jeśli dostajesz od losu gówniane karty, zawsze możesz wstać od stołu."

Kontrowersje i styl

Mimo wszystko w dalszym ciągu doceniam stanowcze pióro autorki. Audrey Carlan potrafi pisać, niezależnie od tego, jak irytujących bohaterów stworzyła w tej części. Muszę jednak wspomnieć o jednym minusie, który zirytował mnie bardziej niż sama Mia. Autorka uciekła się do bardzo nieczystego zagrania w postaci pewnej kontrowersyjnej sceny. Nie będę zdradzać szczegółów, ale to był tani chwyt.

Dla równowagi – plus za okładkę. Jest dość minimalistyczna, a pomysł z kolorami (temu tomowi odpowiada niebieski) to bardzo fajny sposób na wyróżnienie serii na rynku.

•••

Werdykt: Pozostaję neutralna

Najistotniejsze pytanie brzmi: czy podobał mi się ten tom? Wspomnę raz jeszcze (i ostatni): Mia zmieniła się we wścibską babę, która nie potrafi zaufać swojemu sercu. Brakowało mi tu naprawdę wiele. Żywię jednak ogromną nadzieję na zmianę w trzecim tomie, bo ciekawość nie pozwoli mi porzucić tej serii ot tak. Chcę poznać zakończenie i zobaczyć, jak to się wszystko rozwinie. Oby wróciło do starej, dobrej dynamiki!

Przykro mi, ale nie mogę Wam tej części polecić z czystym sumieniem. Ale nie mogę też powiedzieć "nie czytajcie". Zostaję neutralna. Najlepiej przekonajcie się sami, czy warto, bo ja poczekam na wrażenia po kolejnym tomie i dopiero wtedy ostatecznie się ustosunkuję.

💋 Klątwa drugiego tomu, zabawa w swatkę i tęsknota za prawdziwym uczuciem.

Szczypta pieprzu (2/5)

Sara Kałecka

Popkultura pod lupą. Łączę światy: od romantasy po literaturę faktu, od RPG po The Sims. Szczere opinie, które oszczędzą Twój czas i portfel.💰

Więcej o autorze